Ταξιδεύοντας στη μακρινή Ινδονησία, το μυαλό γυρνά πίσω σε αιώνες που μοιάζουν οριστικά χαμένοι. Στους αιώνες που οι Ευρωπαίοι θαλασσοπόροι όργωναν τις θάλασσες για να φέρουν στις βασιλικές αυλές μπαχαρικά, αρώματα, μεταξωτά και πολύτιμους λίθους. Ακόμη και σήμερα, στα νησιά του αρχιπελάγους της Ινδονησίας εξακολουθούν να επιβιώνουν πρωτόγονες φυλές μέσα σε παρθένες ζούγκλες. Το αρχαιότερο εύρημα, ο homo erectus, χρονολογείται 500.000 χρόνια πριν, όταν το ινδονησιακό έδαφος αποτελούσε ενιαίο όγκο με την ασιατική ήπειρο. Τα 3000 νησιά της χώρας, υπήρξαν πάντοτε το υποχρεωτικό πέρασμα διαφόρων λαών και πολιτισμών. Οι πρώτοι νεγροειδείς και καυκασιο-μογγολοειδείς πληθυσμοί αποτέλεσαν την ινδονησιακή φυλή, η οποία στη συνέχεια γνώρισε τις επιδρομές των κινέζων, των αράβων και τέλος των Πορτογάλων. Σήμερα, πάνω από 20 εθνικές ομάδες, με τη δική τους διάλεκτο, ζουν διασκορπισμένες στις ζούγκλες και στους ορεινούς όγκους των νησιών. Η μεγαλιθική τέχνη, που εκφράστηκε στα ογκώδη ντολμέν και μενίρ και στις πέτρινες σαρκοφάγους πήρε ιερό και μνημειακό χαρακτήρα. Η Ινδονησία δεν είναι μόνο η χώρα του υδάτινου στοιχείου, είναι η σαγήνη ενός εξωτισμού που αναδύεται από την ίδια την καθημερινή ζωή των κατοίκων της. Ένα ταξίδι έξω από τα καθιερωμένα, ένα ταξίδι γνωριμίας με το άγνωστο, το πρωτόγονο, το διαφορετικό.